maandag 28 mei 2012

Dood hout?


Weer een drukke week achter de rug. Vooral druk met de kinderen. Voetballen, zwemmen, avond4daagse.



Ook de natuur is druk, druk, druk. Overal schiet het jonge groen naar boven. De vogels vliegen af en aan met allerlei klein kruipend gedierte dat in de kleine keeltjes van de vogelkindertjes glijdt. We hebben dit jaar veel nesten in de tuin. Bijna alle nestkastjes zijn in gebruik door kool- en pimpelmezen. De merel zit in de conifeer. De kwikstaart heeft een dakpan gevonden die door een najaarsstorm iets te veel omhoog is gaan staan De boerenzwaluw heeft het nest van de huiszwaluw overgenomen en nestelt nu op het afdakje van het bovenraam.

Ook mijn eigen man is druk met verbouwen. Elke keer sleept hij hout mee van het werk wat hij verwerkt tot allerlei handige meubeltjes. De boombank en houthok zijn al klaar en het was het tijd voor het volgend projectje.

Helaas pindakaas... De ronde palen die hij had meegenomen van zijn werk zijn voor zijn neus weggekaapt door een lijster die er zijn nest op heeft gemaakt. Nu maar wachten tot de jongen het nest hebben verlaten. Gelukkig is er geen gebrek aan andere klusjes. In de tuin is er altijd wel iets te doen.



























Vandaag liep ik langs het houthok en tot mijn verbazing begint het dode hout te leven. Wat een levenskracht.

Psalm 85:12 trouw spruit voort uit de aarde, en gerechtigheid ziet neder van de hemel.



Ik keek neder van mijn slaapkamerraam waar ik net rustig op bed een boekje zat te lezen en zag dat ook de boeren zijn druk. Ik zag dat de jongens een trekkerritje proberen te scoren. Ik vind het altijd maar eng. Gelukkig wachten ze eerst gehoorzaam naast het veld tot de boer toestemming geeft maar deze trekkers zonder cabine vind ik maar eng. Daniel had een geweertje bij zich die hij onder het rijden liet vallen en in de schudder terechtkwam. Gelukkig zijn speelgoed en niet hij zelf. We hebben nu maar de afspraak dat hij alleen in tekkers met cabine mag rijden.














woensdag 16 mei 2012

Levende stenen?



Zoals ik al eerder schreef heeft onze oudste zoon een stenen verzameling Schat in de aarde. Alle stenen worden gesorteerd op kleur, glans, fossielachtigheid, gebruikt als werktuig etc. Op school hoorde Jonathan over het ontstaan van edelstenen. Vooral de ronde hole stenen met kristallen erin (geode) vond hij prachtig. Hij vertelde me honderduit en wilde ook graag een zo'n geode hebben. Tja waar vind je zoiets

Een week later gingen we met zijn allen  naar een natuurmarkt in Buitenpost. Allerlei mensen die zelfgemaakte natuurlijke producten aan de man proberen te brengen. Altijd leuk om nieuwe ideetjes op te doen. Er stond ook een kraam met edelstenen. Yes, dacht Jonathan en sleepte me in de richting van de kraam. Vanaf een afstandje kon ik al zien dat het geen zuivere koffie was maar toch liep ik met hem mee naar de kraam. We bekeken de stenen en de man achter de kraam begon te vertellen. Ik dacht nog: "Hou nou je mond" maar ondanks mijn fronzende blik begon hij te vertellen. Hij dichtte allerlei magische krachten toe aan zijn stenen. De ene steen zou je rust geven en de ander meer energie. Ik vertelde de man dat het maar gewone stenen zijn en dat ze absoluut geen krachten bezitten.  Er kwam een vreemde vrouw naast me staan, die zei dat ik gelijk had. Alleen Jezus kan rust en vrede geven. Zij begon een hele discussie met de man. (Later met haar nog heel mooi gesprek gehad waarin ze haar getuigenis vertelde)

Jonathan had al genoeg gehoord en liep boos weg. Ik liep hem achterna. Jonathan wil namelijk helemaal niet met magie en toverij te maken hebben. Hij wilde geen stenen meer en de stenen verzameling mocht ook wel weg.  Ik probeerde uit te leggen dat die man gewoon een beetje gek was en dat stenen geen machten of krachten bezitten maar voor hem was de lol eraf. Bij Jonathan is het zwart of wit. Grijs kent hij niet. Ik vertelde dat God die stenen heeft gemaakt en dat ook in de bijbel veel over edelstenen geschreven staat. Het is helemaal niet verkeerd om stenen te hebben. Na lang praten kon ik hem overhalen de stenen te houden.

Ik bedacht me op de weg naar huis dat ik vroeger een boekje had over de bijbel en edelstenen. Ik had het boekje uitgeleend en nooit  meer terug gekregen. (misschien omdat God een wonder wilde doen?) Had ik het boekje nog maar dan kon ik het aan Jonathan geven. Ik zocht op internet maar zonder titel kon ik het niet vinden. De hele avond was ik bezig met zoeken en zoeken. De volgende dag was het startzondag. Na de dienst gingen we met de hele kerk op de fiets een fietstocht maken. Ik kwam in gesprek met een een "zusje" die me vertelde dat ze een leuk boekje had voor Jonathan. En je raad nooit welk boekje. Juist, het boekje waar ik de hele avond naar op zoek was. Het heet: Edelstenen vertellen hun geheimen. Ik was zo verbaasd. God, wat bent U toch groot. U voorziet. Jonathan mocht het lenen. Nu ik de titel had kon ik het zoeken op internet. Ik heb nog 1 boekje tweedehands kunnen vinden. Ik heb het gelijk besteld zodat Jonathan nu zijn eigen boekje heeft. Wat een wonder.





donderdag 10 mei 2012

Grauwe erwten?

Vandaag grauwe erwten 'deluxe' gegeten. Ik moet altijd weer lachen als ik het klaarmaak. Toen ik Henze net leerde kennen kwam ik ook in aanraking met dit gerecht.


Henze wilde graag eens grauwe erwten eten. Grauwe erwten? Ik kon het niet eens uitspreken zoals hij het uitsprak (graueeartnn). We waren net op weg naar familie voor ons wekelijkse koffieleut. Toen ik vertelde dat Henze graag grauwe erwten wilde eten begonnen er heel wat ogen te glimmen en kwamen er  enthousiaste verhalen op tafel. Ik kwam erachter dat het toch wel iets heel bijzonders moest wezen.
Toch aan de verhalen leek het allemaal wel heel simpel, bonen, spek en rauwe ui?


Grauwe erwten bleek gewoon een pot kapucijners warm maken. Eén bakje spekreepjes uitbakken en een uitje snipperen en rauw toevoegen. Dit alles gaat door elkaar met een schepje mosterd, augurk en rookworst. Ik moet toegeven dat het best goed smaakte. Maar ik vond het wel grappig dat er zoveel enthousiasme was om zoiets simpels.


Als Drentie kende ik dit recept ook al en had het al menigmaal op de Roderjaarmarkt gegeten onder de naam bruune boonties. De kapucijners worden dan vervangen door bruine bonen en naast de mosterd, augurk en uitjes wordt er dan ook stroop aan toegevoegd. Heerlijk. Toen ik de keer daarop de stroop op tafel zette werd er eerst vreemd gekeken maar nu is bij ons de strooppot vaste prik.


Na al die jaren heb ik het recept toch wat aangepast. Nu bak ik spekjes uit voeg ui en paprika toe die ik meebak. Dan een klein blikje tomatenpuree en twee potten kapucijners. Voor de liefhebber zet ik nog een gesnipperd uitje op tafel, augurk mosterd en stroop.

Er zijn allerlei varianten op dit simpele bonengerecht. Het lijkt of elke provincie er net weer een andere draai aan geeft.



Kwam een lekker middeleeuws bonen recept tegen met extra appel en gehakt

Ingrediënten
1 literblik bruine bonen
2 zure appels (Granny Smith)
50 gram ontbijtspek, fijn gesneden
200 gram rundergehakt
1 flinke ui, gesnipperd
20 gram boter
zwarte peper uit de molen en zout naar smaak
1/2 deciliter stroop (of suikerstroop)

Bereiding
Verhit de boter in een kleine braadpan. Doe eerst het spek in de pan, zodra het is uitgesmolten gaan de uien erbij. Fruit tot lichtbruin, dan gaat het gehakt erbij. Bak dit gaar en rul (prakken met een vork), en zet het vuur lager. Nu gaan de appels erbij en één lepel stroop, en na vijf minuten de uitgelekte bonen. Schep om en verhit op laag vuur tot het goed heet is.


We zullen wel eens zien of wat de boer niet kent...waar is.

donderdag 3 mei 2012

Het meisje dat verdween

Mijne heren, ik moet u verzoeken, zich te behoeden voor alle overwegingen van medelijden (...) Men kan opvattingen, die vroeger golden, niet overbrengen op dergelijke gigantische, unieke gebeurtenissen. In ieder geval moeten wij een andere manier vinden om het doel te bereiken. Wij kunnen deze miljoenen Joden niet fusilleren. Wij kunnen ze niet vergiftigen, maar wij zullen toch maatregelen kunnen nemen, die op de een of andere manier tot vernietingeing zullen leiden.
Gouveneur-generaal Hans Frank
Heb net het boek Het meisje dat verdween van Els Florijn gelezen. Een heel indrukwekkend boek over de verschrikkingen van de tweede wereldoorlog. Tijdens het lezen bleef ik mezelf afvragen. Hoe is het mogelijk dat mensen elkaar zo kunnen haten dat niets en niemand wordt ontzien. Hoe is de mens tot zulke wreedheden in staat? Een enkele gek is misschien nog te begrijpen maar een hele groep "welgemanierde en beschaafde mensen". Welke rol speelt angst en macht hierin? Dat je blind wordt voor zulke gruwelijkheden? Vragen die me niet met rust laten. Het is goed om nu met 4 mei er weer eens echt bij stil te staan. Eigenlijk relatief kort geleden...Kan het weer gebeuren?

Het meisje dat verdween.

Een verhaal gebasseerd op het waargebeurde verhaal van De andere familie Frank.
Elly Frank wordt geboren op 17 december 1937. Je kunt je voorstellen dat het niet de beste tijd was om als Joods meisje geboren te worden. En dat niet in de zin dat haar ouders niet blij met haar waren, want dat waren ze zeker wel. Ze hadden nooit gedacht ooit zelf een kind te krijgen vandaar dat Hartog en Jacoba Frank enige jaren daarvoor een pleegdochter hadden aangenomen. Elisabeth Dasberg die Liesje Frank werd. Eigenlijk tegen alle verwachting in werd Jacoba Stein toch zwanger op 38 jarige leeftijd. En wat een blijdschap zal er zijn geweest. Een zusje van Liesje. Het meisje werd Elly genoemd. Het gezin wacht de ontwikkelingen niet af. Hartog regelt een onderduikadres. Maar wat moesten ze met Elly. Ze was nog zo klein, nog maar net 4 jaar. Ze konden haar niet meenemen en daarom besloten ze het kleine meisje achter te laten bij het kindermeisje Judith van de Berg. Zo'n klein meisje zouden ze ongetwijfeld met rust laten omdat ze nog zo jong was.


Helaas. Burgemeester Kamp van Lienden durfde het niet aan zijn mond te houden over het Joodse meisje en lichtte de SD in. Anderhalve week nadat Elly bij Judith van de Berg gekomen was, werd ze opgehaald en naar Den Haag gebracht. Vandaar naar Westerbork, waar ze met het eerstvolgende transport naar Auschwitz werd gebracht. Daar werd ze onmiddelijk vergast.


In het boek gaat het over de familie Stein. Over hun dochters Lotte en Ditte Stein. De verschrikkingen van de oorlog wordt door de ogen van deze twee meisjes beschreven.


Als het gezin Stein in 1943 bericht krijgt dat ze zich in kamp Vught moeten melden, besluiten ze onder te duiken – zonder Ditte. Ditte wordt meegenomen door de huishoudster, in de hoop dat de SD het kleine meisje met rust zal laten. Hun aangenomen dochter Lotte gaat wel mee. Jaren later komt Lotte terug in het dorp waar ze opgroeide. Lotte beleeft het verleden opnieuw: de gelukkige jaren voor de oorlog, het onderduiken, maar bovenal het drama: Ditte die werd meegenomen. Een klein meisje van drie jaar, alleen naar de Schouwburg in Den Haag gebracht, met het eerstvolgende transport meegegaan naar Auschwitz en daar bij aankomst vergast. Een gebeurtenis die diepe, niet uit te wissen sporen heeft nagelaten in hun leven, niet alleen van verdriet, maar ook van schuld, onbegrip, haat en verwijdering.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...